W dniu 22 lutego 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSO Andrzej Kuryłek; I C 364/20), wydał wyrok, w którym:
I. oddalił powództwo.
II. zasądził od powodów na rzecz pozwanych kwotę 10 817,00 PLN tytułem zwrotu kosztów procesu.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że źródłem konfliktu pomiędzy stronami nie były zapisy umowy kredytu zawartej przez d. Kredyt Bank z października 2008 r., tylko okoliczności poza umową, które zaistniały później, tj. nieoczekiwany wzrost kursu CHF. Sąd wskazał, że to, co stanowi egzemplifikację Dyrektywy 93/13 do polskiego porządku prawnego to badanie autentycznej abuzywności umowy i służy do tego, żeby przywrócić równowagę kontaktową stron. Zdaniem Sądu, roszczenie powodów nie służy przywróceniu takiej równowagi, a służy „wyciągnięciu jedynie korzystnych sytuacji” z kształtującego się w tej chwili orzecznictwa, ale zdaniem Sądu nie ma to oparcia w obowiązujących przepisach. Sąd wskazał, że nie dostrzega w żadnym zakresie abuzywności postanowień umowy. Jeżeli oceniamy, czy dane postanowienie jest abuzywne, tzn. czy jest ono niekorzystne, to musi być ono niekorzystne w rażący, a nie jakikolwiek sposób. Sąd nie widzi abuzywności postanowień umowy. Sąd uznał, że można byłoby dochodzić odszkodowania na kanwie przepisów dotyczących nienależytego wykonania umowy, a nie na kanwie przepisów przyjętych przez stronę powodową. Zdaniem Sądu, nawet przyjęcie za abuzywne postanowień dotyczących ustalania kursu waluty nie skutkuje nieważnością umowy, a oznacza tylko tyle, że nie jest opisany sposób ustalania kursu waluty, ale sama klauzula waloryzacyjna istnieje i jest ważna. Zdaniem Sądu właściwym instrumentem do ochrony interesów strony powodowej byłaby instytucja z art. 357[1] kc. czy art. 358[1] kc.
Wyrok jest nieprawomocny. Sprawę prowadzi adw. dr Jacek Czabański. Postępowanie w I instancji trwało 37 miesięcy.