Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny (SSO Paweł Krekora, sygn. XXVIII C 6219/21) wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2023 r.:
I. ustalił, że umowa kredytu z kwietnia 2008 r. zawarta z Bankiem Millennium jest nieważna.
II. zasądził na rzecz powodów 583.443,96 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 6 października 2020 r. do dnia zapłaty (od wezwania do zapłaty).
III. zasądził koszty od pozwanego na rzecz powodów w wysokości 11.834 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.
W ustnych motywach Sąd stwierdził, że:
– umowa została zawarta na wzorze umowy stosowanym powszechnie przez bank od 2006 r.
– wzór umowy KH zawiera klauzule abuzywne w postaci par. 2 i par. 7, których abuzywność była już wielokrotnie stwierdzana,
– umowa bazowała na konstrukcji przeliczenia kredytu po kursie kupna banku z PLN na CHF oraz wyliczania rat i zadłużenia z CHF na PLN po kursie sprzedaży i ta możliwość jednostronnego kształtowania zobowiązania świadczy o abuzywności kwestionowanych przez powodów postanowień,
– powodowie są konsumentami, twierdzenia banku o braku statusu konsumenta nie zostały poparte żadnymi dowodami,
– a skoro są konsumentami, to są objęci ochroną przysługującą z dyrektywy i z przepisów ją wdrażających do polskiego porządku prawnego w KC,
– sąd zwrócił też uwagę na to, że bank kształtował wysokość zobowiązania powodów poprzez wyznaczanie wysokości marży na kursach, a decyzja o wysokości marży na dany dzień wynikała z polityki biznesowej pozwanego banku,
– w sprawie nie zaszły żadne szczególne okoliczności, które uzasadniałyby wydanie innego wyroku, niż zdecydowana większość wyroków w tego typu sprawach,
– po eliminacji klauzul umowa jest niewykonalna; powstaje luka po odwołaniach do kursów banku co nie pozwala zastosować stawki LIBOR,
– w Polsce, w przeciwieństwie do Węgier nie ma przepisów prawa krajowego o skutku retroaktywnym; ustawa antyspreadowa nie wpływa na abuzywność klauzul zawartych w umowie kredytu,
– nie ma w Polsce przepisów dyspoztytywnych, które mogłyby mieć zastosowanie; a nawet gdyby istniały, to zgodnie z orzecznictwem TSUE, mogłyby one mieć zastosowanie tylko, gdyby powodowie, w obawie przed skutkami nieważności umowy, zgodzili się na uzupełnienie tej umowy przepisami o charakterze dyspozytywnym.
– powodom należą się odsetki od wezwania, sąd nie widzi podstaw, by pozbawiać konsumentów prawa do odsetek, wynikających z przepisów k.c. o zobowiązaniu bezterminowym; powodowie złożyli oświadczenie o skutkach nieważności po pouczeniu ich przez Sąd, ale ich wola stwierdzenia nieważności umowy była niezmienna w całym postępowaniu, konsekwentnie od daty wezwania domagają się nieważności, więc odsetki należą się od terminu wynikającego z wezwania.
Wyrok jest nieprawomocny.
Postępowanie w I instancji trwało 23 miesiące.
Sprawę prowadzi adw. Anna Bielecki oraz r. pr. Jakub Strojewski.