W dniu 3 października 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSR del. Henryk Walczewski, XXVIII C 1536/21) w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International A.G., wydał wyrok, w którym:
I. ustalił, że umowa kredytu z 2007 r. nie jest dla powodów wiążąca, a zatem jest nieważna w następujących postanowieniach: zapisanych w umowie, tj. w § 2 ust. 1 oraz zapisanych w regulaminie stanowiącym część tej umowy, tj. w § 7 ust. 4, § 9 ust. 2, § 13 ust. 7 oraz § 21 ust. 3;
II. ustalił, że w zw. z nieważnością w/w postanowień, umowa stała się niemożliwa do wykonania w całości i jest w całości wobec powodów bezskuteczna;
III. zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę ponad 62 tys. PLN oraz ponad 65 tys. CHF z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 października 2022 r. do dnia zapłaty, wstrzymując płatność powyższych kwot do czasu zwrotu świadczenia wzajemnego lub zaofiarowania zabezpieczenia zwrotu świadczenia wzajemnego w kwocie ponad 586 tys. PLN;
IV. zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 11.817,00 PLN tytułem zwrotu kosztów postępowania;
V. w pozostałym zakresie powództwo oddalił;
W niniejszej sprawie strona powodowa wniosła pozew o ustalenie, że umowa kredytu jest nieważna i o zasądzenie zwrotu wszystkich spłat kredytu uiszczonych przez kredytobiorców.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że umowa jest nieważna, ponieważ wymienione postanowienia umowy i regulaminu odsyłają do tabeli kursowej banku, a tym samym uprawniają bank do swobodnego ustalania wysokości zadłużenia, co w świetle art. 385(1) k.c. oznacza, że są niedozwolone. Jednocześnie zdaniem sądu nie ma znaczenia, w jaki sposób bank nadużywał tych postanowień, wobec czego sposób późniejszego wykonywania umowy nie ma wpływu na ich ocenę. Po usunięciu ich z umowy, nie ma możliwości dalszego jej wykonywania.
Sentencja wydanego wyroku jest według sądu odzwierciedleniem uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r. w sprawie o sygn. III CZP 6/21.
Sąd uwzględnił zarzut zatrzymania, mimo że kredytobiorcy zapłacili już bankowi więcej, niż kwota wypłaconego kredytu. Ponadto, zdaniem sądu bank ma prawo korzystać z prawa zatrzymania, ponieważ umowa kredytu jest umową wzajemną. Zarzut zatrzymania został uwzględniony w zakresie kwoty, która obejmuje nie tylko kwotę wypłaconego kredytu, ale także kwotę waloryzacji wyliczoną w oparciu o wskaźnik inflacji oraz kwotę tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.
Co do żądania zapłaty, sąd uwzględnił je w całości z tą jednak różnicą, że odsetki ustawowe za opóźnienie – mimo uwzględnionego zarzutu zatrzymania – zasądzone zostały od dnia 3 października 2022 r., tj. daty rozprawy, podczas której kredytobiorcy zostali pouczeni o skutkach abuzywności postanowień umowy – do dnia zapłaty.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzi r. pr. Grzegorz Godzina z Kancelarii Adwokackiej Czabański Wolna-Sroka Sp. p.