W dniu 26.08.2021 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSO Anna Błażejczyk) w sprawie o sygn. akt XXV C 387/21 (wcześniej II C 257/18):
1. ustalił nieważność umowy kredytu indeksowanego do kursu CHF zawartej w marcu 2008 r. i zasądził na rzecz powodów ponad 200 tys. PLN oraz ponad 52 tys. CHF wraz z odsetkami ustawowymi od czerwca 2018 r. do dnia zapłaty
2. zasądził na rzecz powodów koszty procesu w wysokości 11.834 PLN.
3. nakazał pobrać od mBank S.A. na rzecz Skarbu Państwa- SO w Warszawie 23.068,00 PLN tytułem uzupełnienia nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu.
Zdaniem sądu umowa zawiera klauzule abuzywne, których wyeliminowanie powoduje, że umowa kredytowa nie może dalej obowiązywać. Klauzule indeksacyjne (zdaniem Sądu będące klauzulami abuzywnymi) stanowią element głównego świadczenia stron, lecz dlatego, że zostały zapisane w sposób nieprzejrzysty, niezrozumiały, bez dochowania obowiązku poinformowania drugiej strony o wszelkich konsekwencjach związanych z zawarciem tej umowy kredytowej i przewidywanym sposobem jej wykonywania, zdaniem Sądu pomimo tego, że stanowią główne świadczenia stron mogą być rozpoznawane pod kątem ich abuzywności.
Wprowadzenie do umowy dwóch kursów (kursu kupna do wypłaty kredytu oraz kursu sprzedaży do spłaty danej raty kredytu) jest niczym nieuzasadnione- taki zabieg prowadzi jedynie do nieuzasadnionego obciążenia konsumenta dodatkowymi kosztami, za czym nie idzie jednak żadne świadczenie banku na rzecz konsumenta, a powodowie w zasadzie płacą za nic. W ocenie Sądu to czy bank w jakimkolwiek stopniu zarabiał na spreadzie nie ma żadnego znaczenia. Powodowie od samego początku chcieli uzyskać wyłącznie kredyt hipoteczny, nie zaś korzystać z działalności kantorowej banku. Bank nie udzielił powodom żadnych informacji, że z tym kredytem związana jest działalność kantorowa banku, że bank musi pozyskiwać środki w celu udzielania tego typy kredytów- takich wyjaśnień bank nie udzielił powodowi.
Jeśli chodzi o tabele kursowe banku Sąd wskazał, że żadne przepisy nie zakazują bankom odwoływania się w zawieranych przez nich umowach do tychże tabel. Oczywistym jest, że banki mogą tworzyć takie tabele i posługiwać się nimi w stosunkach ze swoimi klientami, jednakże kontrahent banku ma prawo, a bank ma obowiązek poinformować go o sposobie tworzenia tych tabel. W przeciwnym wypadku, to od swobodnej decyzji wierzyciela (mającego swobodę w zakresie ustalania wysokości spreadów i kursów) zależy wysokość zobowiązania dłużnika. To czy bank w danej sprawie z tej swobody korzystał w toku wykonywania danej umowy kredytowej nie ma żadnego znaczenia.
UNWW- była to kwestia umowna narzucona przez bank, a wysokość składki również zależała od swobodnej decyzji banku. Sąd zwrócił także uwagę, że w niniejszej sprawie nie zostało wykazane by konsument znał treść umowy ubezpieczenia grupowego, do której przystępuje.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzi adwokat Dominika Helios oraz adw. Jacek Czabański z Kancelarii Adwokackiej dr Jacek Czabański i Partnerzy.