9 maja 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (I ACa 1153/22; Małgorzata Konsek-Bitkowska; Katarzyna Jakubowska-Pogorzelska; Małgorzata Sławińska) wydał wyrok, w którym podtrzymał wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 24 marca 2022 r. (III C 1601/17; SSO Mariusz Solka) co do nieważności umowy kredytu zawartej z d. Nordea Bankiem w czerwcu 2008 r.
Sąd jednocześnie uznał, że doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności przez kredytobiorcę w obronie przed roszczeniem banku, które zostało zgłoszone w odrębnym powództwie i w związku z tym zmienił wyrok Sądu I instancji i oddalił roszczenie o zapłatę. Kredytobiorca nie cofnął powództwa o zapłatę pomimo potrącenia wskazując, że bank nie uznał tego potrącenia ani co do zasady ani co do wysokości, a zatem cofnięcie powództwa pozostawi nierozpoznaną kwestię wzajemnych rozliczeń stron. Ponadto pełnomocnik kredytobiorcy powoływał się na nieskuteczność złożonego przez bank zarzutu potrącenia, gdyż zarzut ten nie został złożony w odpowiednim terminie ani formie.
Sąd uznał jednak, że wymogi co do składania zarzutu potrącenia dotyczą wyłącznie potrącenia dokonywanego przez pozwanego, a nie powoływanie się na oświadczenie złożone przez powoda.
W efekcie Sąd uznał, że wsutek potrącenia doszło do wzajemnego umorzenia wierzytelności, przy czym wierzytelność kredytobiorcy razem z odsetkami za opóźnienie była niższa niż wierzytelność banku w związku z czym umorzyła się w całości, a zatem roszczenie kredytobiorcy o zapłatę należało oddalić.
Pozostała wierzytelność banku będzie przedmiotem rozpoznania w odrębnym postępowaniu, wytoczonym przed innym sądem.
W wyniku takiego rozstrzygnięcia, sąd zniósł wzajemnie koszty postępowania apelacyjnego.
Wyrok jest prawomocny, ale bank może złożyć skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.
Sprawę prowadził adw. dr Jacek Czabański. Postępowanie w II instancji trwało 26 miesięcy, a łącznie w obu instancjach 79 miesięcy.