W dniu 28 października 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie (SSA Krzysztof Tucharz; VI ACa 734/21), wydał wyrok, w którym:
I. zmienił częściowo zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty:
• 149.312,82 PLN i od kwoty 13.448,13 USD za okres od dnia 28 listopada 2017 r. do dnia 13 kwietnia 2021 r.;
• od kwoty 26.075,00 USD za okres od dnia 9 kwietna 2021 do dnia 13 kwietnia 2021 r.,
II. oddalił apelację w pozostałej części,
III. zasądził od mBank S.A. na rzecz powodów kwotę 8.100,00 PLN tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.
Według Sądu Apelacyjnego apelacja tylko w niewielkim stopniu zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Apelacyjny podziela pogląd Sądu I instancji o nieważności umowy kredytowej, z tym że przyczynowej nieważności należy upatrywać zdaniem Sądu Apelacyjnego w stosowaniu przez poprzednika prawnego pozwanego niedozwolonych postanowień umownych składających się na cały mechanizm indeksacyjny kredytu.
Zmieniając wyrok Sądu I instancji w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd Apelacyjny miał na względzie uzasadnienie Uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r. III CZP 6/21, z której wynika, że kredytobiorca może żądać od banku zwrotu świadczenia nienależnego od chwili gdy umowa stała się trwale nieskuteczna, dopóki to nie nastąpi wówczas roszczenia nie mogą być postawione w stan wymagalności. Sąd Apelacyjny uznał, że taka sytuacja trwała do dnia 13 kwietnia 2021 r. kiedy to na rozprawie Sąd I instancji pouczył powodów o różnych możliwych skutkach ewentualnego stwierdzenia nieważności umowy i uzyskał od nich jednoznaczne stanowisko, że akceptują oni opcję stwierdzenia nieważności umowy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego za poprzedni okres odsetki nie powinny być zasądzone.
Sąd Apelacyjny podkreślił również, że zgłoszony przez pozwanego zarzut zatrzymania nie zasługiwał na uwzględnienie z kilku powodów. Po pierwsze jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2022 r. II CSKP 474/22 w sytuacji gdy strony zobowiązane są do wzajemnego spełnienia świadczeń pieniężnych to kodeks cywilny przewiduje dalej idącą instytucję niż zatrzymanie a mianowicie możliwość potrącenia wzajemnych wierzytelności, z której to opcji każda ze stron może skorzystać. Po drugie zarzut zatrzymania byłby nie do pogodzenia z zasadami współżycia społecznego, zmuszałby powodów do gromadzenia kolejnych środków w niebagatelnej sumie, aby móc odzyskać od banku zasądzone świadczenie.
Wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadziła adw. Anna Wolna – Sroka z Kancelarii Adwokackiej Czabański Wolna-Sroka Sp.p.