W dniu 14 października 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (SSO Michał Chojnacki; II C 957/20), wydał wyrok, w którym:
I. Oddalił powództwo w całości;
II. Zasądził od powodów w częściach równych na rzecz Raiffeisen Bank International AG w Wiedniu kwotę 10.817,00 PLN tytułem kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 10.800,00 PLN tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że w sprawie doszło do zawarcia umowy kredytu hipotecznego, a powodowie działali jako konsumenci. Jeżeli chodzi o ustalenie nieważności umowy, Sąd nie dopatrzył się interesu prawnego w takim żądaniu, dochodząc do przekonania, że takie rozstrzygnięcie sprawy nie zakończy sporu pomiędzy stronami. Jeżeli chodzi o żądanie zapłaty oparte o nieważność czynności prawnej, Sąd stwierdził, że umowa, którą strony zawarły jest ważna i w całości skuteczna. Umowa nie narusza art. 69 ustawy Prawo bankowe oraz nie jest sprzeczna z art. 356[1] kodeksu cywilnego, ani też z art. 358[1] kodeksu cywilnego. Zdaniem Sądu, strona pozwana nie ponosi odpowiedzialności kontraktowej w stosunku do strony powodowej, jak również nie można przyjąć, żeby tylko jedna ze stron została obłożona ryzykiem w niniejszej umowie. Sąd wskazał, że w przypadku, gdyby wartość waluty CHF w stosunku do PLN spadała, wtedy aktualizowałoby się ryzyko strony pozwanej. Jeżeli chodzi o klauzule, które zostały zawarte w umowie, Sąd nie podzielił stanowiska strony powodowej, iż mają one charakter abuzywny. W sprawie została przeprowadzona kontrola indywidualna, która doprowadziła Sąd do stwierdzenia, że żadne z klauzul stosowanych przez pozwanego nie są wpisane do rejestru klauzul niedozwolonych, przez co Sąd stwierdził, że nie została wykazana przesłanka rażącego naruszenia interesu po stronie konsumentów, czyli powodów. Jeżeli chodzi o żądanie ewentualne to Sąd wskazał, że, jeśli chodzi o ustalenie, że nie wiążą klauzule wskazane w pozwie, Sąd stwierdził, że brak jest interesu prawnego w domaganiu się ustalenia tego rodzaju żądania. Jeżeli chodzi o zapłatę w ramach żądania ewentualnego, Sąd nie doszedł do przekonania, że jakiekolwiek zapisy miały charakter abuzywny, a w konsekwencji nie podlegają eliminacji z umowy. Nadto, zdaniem Sądu koncepcja zapłaty z żądaniem ewentualnym została oparta o niedopuszczalną prawnie i ekonomicznie koncepcję kredytu złotowego oprocentowanego stawką LIBOR i to też była podstawa oddalenia żądania ewentualnego.
Wyrok jest nieprawomocny.
Sprawę prowadzi adw. Dominika Helios z Kancelarii Adwokackiej Czabański Wolna-Sroka sp.p.