Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy wyrokiem z dnia 15 maja 2024 r. w sprawie o sygn. V Ca 46/23 (SSO Dorota Bassa) przeciwko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu wykonującemu w Polsce działalność gospodarczą w ramach oddziału Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce [po rozpoznaniu apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Warszawie II Wydziału Cywilnego (SSR Michał Wójcicki) z dnia 25 października 2022 r. w sprawie o sygn. II C 294/22, ustalającego nieważność umowy kredytu z 2007 r. zawartej z EFG Eurobank Ergasias S.A. Oddział w Polsce i zasądzającego dochodzone pozwem kwoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 listopada 2019 r. do dnia zapłaty]:
I. oddalił apelację pozwanego w całości;
II. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 2.700,00 PLN tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd II instancji wskazał, że Sąd I instancji nie naruszył żadnych przepisów dot. postępowania dowodowego i prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy.
Sąd II instancji w całości podzielił ocenę prawną Sądu I instancji, zgodnie z którą umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, których wyeliminowanie z umowy powoduje, że nie da się jej utrzymać w mocy, ani w jakikolwiek sposób uzupełnić (np. kursem średnim NBP.).
Kredytobiorcy nie zostali pouczeni o ryzyku kursowym w sposób rzetelny, ani nie negocjowali z bankiem postanowień umownych, w szczególności tych odnoszących się do indeksacji kredytu i powiązania kredytu z kursem waluty obcej.
Sąd II instancji uznał, że z uwagi na nieważność umowy kredytu prawidłowym było zasądzenie dochodzonych kwot pieniężnych zgodnie z teorią dwóch kondykcji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od daty wynikającej z wezwania do zapłaty.
Jednocześnie Sąd II instancji – podobnie jak Sąd I instancji – nie uwzględnił podniesionego przez bank zarzutu zatrzymania, dodając, że jego uwzględnienie byłoby sprzeczne z dyrektywą 93/13. Co więcej, w ocenie Sądu II instancji bankowi przysługiwał zarzut dalej idący, tj. zarzut potrącenia, z którego to bank nie skorzystał.
Wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Anna Wolna-Sroka oraz r.pr. Grzegorz Godzina z Kancelarii Adwokackiej Czabański Wolna-Sroka S.K.A.