Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 1 grudnia 2021 r. sygn. akt II C 1555/19 (SSO Sylwia Urbańska):
I. ustalił, że dwie umowy kredytów indeksowanego do CHF (z kwietnia 2005 r. oraz sierpnia 2006 r) zawartych z dawnym Getin Bank S.A. są nieważne
II. zasądził od Getin Noble Bank S.A. na rzecz powoda kwotę 376.291,45 zł oraz 314,90 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 września 2019 r. do dnia zapłaty
III. zasądził od Getin Noble Bank S.A. na rzecz powoda kwotę 11.817,00 zł PLN tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd stwierdził, że obie umowy są nieważne w myśl art. 58 kc. Niezależnie czy kredytobiorca jest konsumentem czy przedsiębiorcą, to zawsze tak ukształtowane postanowienia umowne świadczą o tym, że to bank zastrzega dla siebie jednostronnie możliwość kształtowania świadczenia w toku realizacji umowy kredytu, co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i zasadą swobody umów.
Sąd dokonał niezależnie od powyższego oceny klauzul niedozwolonych. Po pierwsze uznaje powoda za konsumenta. Nie można bowiem zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, że powód, który zakupił lokal a następnie go wynajął, inwestując w ten sposób swoje środki traci status konsumenta. Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że nawet znajomość przez konsumenta zagadnień związanych z instrumentami finansowymi, czy dążenie do osiągniecia korzyści finansowych, nie świadczy o tym, że czynności te nie zmierzają do zaspokojenia osobistych potrzeb konsumpcyjnych. Każdy ma prawo inwestowania swoich środków w sposób dowolny, co za tym idzie, powód status konsumenta zachowuje i postanowienia umowne podlegają ocenie pod kątem abuzywności.
Postanowienia umowne dotyczą głównych świadczeń stron. Oceny postanowień umownych w zakresie czy są jednoznaczne, czy niejednoznaczne nie należy dokonywać ze względu na ich prawidłowość językową czy poprawność gramatyczną, ale ze względu na możliwe skutki ekonomiczne i obciążenia finansowe. Odniesienie się pozwanego do tabel kursowych wskazuje zatem na niejednoznaczność postanowień umownych. Po wyeliminowaniu klauzul nie ma możliwości wykonywania umowy dalej, gdyż nie ma możliwości oznaczenia świadczenia.
Co do zarzutu zatrzymania, zdaniem Sądu nie można tej kwestii oceniać bez uwzględnienia celu zarzutu zatrzymania. Celem tego zarzutu jest zabezpieczenie interesów tego, który ten zarzut podnosi, zdaniem Sądu, w sytuacji kiedy te roszczenia są tak ukształtowane kwotowo, że bank może zawsze podnieść zarzut potrącenia, to pozwany nie ma interesu do wniesienia zarzutu zatrzymania. Co więcej zarzut zatrzymania należy ocenić jako nadużycie prawa, gdyż umowa zawiera szereg postanowień niedozwolonych.
Zarzut przedawnienia. Sąd podziela najnowsze orzecznictwo, że nie można mówić o przedawnieniu zanim konsument chociażby uzyskał informacje o tym, że postanowienia zawarte w jego umowie mają charakter niedozwolony.
Sprawę prowadzi adw. Anna Wolna-Sroka oraz adw. Katarzyna Szydłowska.